Zonder pijn geen verandering 

Zelfkastijding
‘Een boek over overleving, volharding, veerkracht, eenzaamheid, resonantie met de natuur.’ Stukken uit recensies; ik ben het eens. ‘Zelfkastijding’ voeg ik er nog aan toe, want man!, wat een leven zoekt de schrijfster zelf op. Na een succesvolle carrière in de Londense media en de daarmee gepaarde hectiek en het jetset-leven kiest ze met haar man voor een leven in een ruige uithoek van Schotland. Manlief trekt het na een tijdje niet meer en gaat terug naar Engeland. Over die pakweg tien jaar van haar leven daarna alleen in die Schotse uithoek schrijft ze het boek. Ze hebben het boek samen teruggelezen en ik blijf maar denken; manlief moet toch wel gedacht hebben: “Dat je dit jezelf allemaal hebt aangedaan, terwijl we het zo gezellig hadden in Londen.”.

​

De schrijfster heeft duidelijk andere drijfveren. “Er moet eerst iets kapotgaan om te kunnen veranderen”, schrijft ze ergens over haar relatie met haar ouders; ook zo’n gevecht.

​

Moet het zo harsh?
Niet echte vakantielectuur zou je zeggen. Juist daarom dus wel; zover buiten mijn belevingswereld en dus zo interessant om je op vakantie in te nestelen. Beroepsmatig sla ik dan aan op de woorden ‘transformatie’ en ‘verandering’. En daarover schrijf je dan je eerste blog na de vakantie. Want, altijd bezig met ontwikkelen, groeien, veranderen vraag ik me af: “Moet het zo’n lijdensweg zijn?” Volgens mij niet. Ooit schreef ik dat ontwikkeling ook best kan vanuit je comfortzone. Je hoeft er niet eens uit te komen; the organic way zeg maar.

​

Ben ik dan een watje?
The organic way; dat klinkt wel modern. Je kan ook zeggen: de weg van de minste weerstand of zoals mijn broer, een echte Bèta-man, zou zeggen ‘voor de goede gang van zaken’. Het is waar; die Calidas is echt een stoer wijf. Ik ben een watje vergeleken bij haar. Ik zoek altijd haakjes om op door te pakken; bestaande haakjes, zonder dat het origineel per se eerst kapot moet.

​

Focus op de tienen
“Want heel veel zaken gaan al goed”, hoor ik mezelf vaak zeggen tegen coachees of deelnemers in teamtrajecten. “Laten we vooral focussen op de tienen.” Eren wat er was ook en bijschaven of afschaffen wat inmiddels ineffectief is gebleken. Niet het kind met het badwater weggooien. Dat soort teksten. Ben optimistisch van aard en goed van vertrouwen; dat heeft er ook mee te maken misschien. Daarin uiteraard in de afgelopen 15 jaar dat ik als organisatiecoach aan de slag ben ook geregeld het deksel op de neus gekregen; overigens steeds minder en steeds minder onverwacht. Ik ken m’n pappenheimers inmiddels.

Visie op ontwikkeling

Toch kies ik ervoor om te kijken naar wat er is, om het te doen met wat er is, en in het verlengde van deze bestaande identiteit zaken in beweging te brengen, te ontwikkelen en te laten groeien. Zo kijk ik ook naar de schooltjes die we inmiddels met MM Foundation hebben opgezet in het Oosten van Sri Lanka. Uitgaande van de aanwezige resources, gewoontes en de lokale infrastructuur in de bestaande gemeenschap onderwijs door-ontwikkelen. Van sommige zaken moeten we afscheid nemen. Denk aan te gefragmenteerd onderwijs en oppas-leerkrachten; kwalitatief onderwijs en Engelssprekende leerkrachten moeten het onderwijs op peil brengen. Daarvoor maken we gebruik van bestaande gebouwen en leiden we lokaal personeel op.

​

Het is een verandering die best gepaard gaat met pijn en die maakt dat de lokale gemeenschap in Sri Lanka best wel wat voor de kiezen krijgt. Het is niet een verandering waarvoor eerst alles kapot moet; juist niet. Kortom, een verandering die organisch wordt ingezet, een beetje binnen en een beetje buiten de comfortzone. Een beetje pijn mag, want zonder pijn geen verandering. Dat las ik van de zomer ook weer.

​

Calidas T., Ik ben een eiland, 2021